Человек сильнее горы
Высока в Китае гора Тайхан. До вершины её более тысячи чжанов (чжан — около 3,5 метра). Тому же, кто захочет обойти её — придётся сделать не менее ста ли (ли — 576 метров).
Жил у подножия Тайхана старый крестьянин Юй Гун. Рядом с хижиной Юй Гуна ютилось множество других хижин. И все жители деревушки постоянно роптали.
— Подумайте, — жаловались они, — чтобы попасть на своё поле, нам надо обогнуть половину этой горы! Чтобы повидаться с друзьями из ближнего селения, мы должны карабкаться по горным кручам! Бедные мы, несчастные! И дети наши будут бедными и несчастными. И внуки наши будут бедными и несчастными!
Но вот однажды, когда старому Юй Гуну исполнилось девяносто лет, он собрал свою семью и сказал:
— Эта гора мешает нам жить. Давайте перенесём её. Расчистим себе дорогу к полям и к людям из других селений.
И вся семья Юй Гуна принялась за работу. Много месяцев трудились они не покладая рук. Лопатами, кирками, мотыгами — кто чем мог — они разрывали гору, а землю и камни перетаскивали на берег Бохайского залива.
Миновал год, но гора по-прежнему была высокой и огромной.
И тогда сосед Юй Гуна стал смеяться и говорить:
— Юй Гун, вы совсем поглупели! Вам уже девяносто лет, скоро вам умирать, а вы задумали перенести такую гору! Да для вас и травинку выдернуть — работа!
Юй Гун тяжело вздохнул, вытер с лица пот и ответил:
— Вы правы. Теперь для меня и травинку выдернуть — работа. И все же я сильнее этой горы.
— Это почему же? — спросил удивлённый сосед.
— Потому что гора Тайхан давно уже перестала расти. Она высокая, она огромная, но она не может породить новых вершин. Вот почему, если дети мои, если внуки мои, — если все мои потомки будут переносить хотя бы по одной корзине земли в день, то настанет такой миг, когда гора Тайхан окажется на берегу Бохайского залива. И тогда люди скажут спасибо и мне, и моим детям, и внукам моим. Вот почему я тружусь даже накануне своей смерти. А теперь — отойди и не мешай нам работать.
Так сказав, старый Юй Гун поднял маленькую корзину с землёй и понёс её в сторону Бохайского залива.
——————————————————————————————————————————————
Մարդը լեռից ուժեղ է
Չինաստանում բարձր է Թայհան լեռը։ Մինչեւ գագաթը նրա ավելի քան հազար Zhang (Zhang — մոտ 3,5 մետր). Նա, ով ցանկանում է շրջանցել այն, պետք է անել ոչ պակաս, քան հարյուր լի (Lee — 576 մետր).
Չայխանի ստորոտին ապրել է հին գյուղացի Յու գունը։ Յու Գունի խրճիթի կողքին կային բազմաթիվ այլ խրճիթներ։ Եվ գյուղի բոլոր բնակիչները անընդհատ տրտնջում էին ։
— Մտածեք, — բողոքում էին նրանք, — որպեսզի հայտնվենք մեր դաշտում, մենք պետք է առաջ գնանք այդ լեռան կեսը: Է տեսնել ընկերների հետ մոտ գյուղում, մենք պետք է կռվել միջոցով Լեռնային twists. Խեղճ ենք, թշվառ։ Եվ մեր զավակները կլինեն աղքատ և թշվառ։ Եվ մեր թոռները կլինեն աղքատ եւ թշվառ:
Բայց մի օր, երբ հին Յու գունը դարձավ իննսուն տարեկան, Նա հավաքեց իր ընտանիքը և ասաց:
— Այս լեռը խանգարում է մեզ ապրել: Եկեք տեղափոխել այն. Մաքրել ճանապարհը դեպի դաշտերի եւ մարդկանց այլ գյուղերում.
Եվ Յու Գունի ամբողջ ընտանիքը սկսեց աշխատել: Շատ ամիսներ աշխատել են առանց ձեռքերը ծալելու։ Բահերով, քիրկաներով, թոխրերով, ով ինչով կարող էր — նրանք պատռում էին սարը, իսկ հողն ու քարերը քարշ էին տալիս Բոհայի ծոցի Ափ ։
Անցավ տարին, բայց լեռը դեռեւս բարձր էր եւ հսկայական:
Եվ հետո Յու Գունի հարեւանը սկսեց ծիծաղել եւ խոսել:
— Յու Գուն, Դուք շատ ագահ եք: Դուք արդեն իննսուն տարեկան եք, շուտով մահանում եք, եւ դուք մտածում եք նման լեռը տեղափոխել: Այո ձեզ համար եւ травинку մինչ փաթեթավորման, հատկապես ձգված է — աշխատանք! Yu Gong ծանր հոգոց հանեց, սրբեց դեմքը քրտինք ու պատասխանեց:
—————————————————————————————————————————————
Какие нужны знания
Вдревние времена жил человек, по имени Чжу Пин-мань. Однажды Чжу Пин-мань узнал, что старый охотник Ма Тэн умеет убивать драконов. Чжу Пин-мань пришёл в лес, где жил охотник, и сказал:
— Прошу вас, уважаемый господин Ма Тэн, научите меня убивать драконов.
— Это очень трудное искусство, — ответил Ма Тэн. — Много лет надо учиться, чтобы узнать, как побеждать драконов. Готов ли ты прожить пять лет в этом лесу? Готов ли ты пять лет учиться с утра до вечера? Есть ли у тебя деньги, чтобы платить мне за учение?
Сказал Чжу Пин-мань:
— Я готов прожить в этом лесу пять лет. Пять лет буду учиться с утра до вечера. Я отдам вам все мои деньги, только научите меня побеждать драконов.
— Тогда — приступим к учению, — сказал охотник.
Прошло пять долгих лет. Все эти годы Чжу Пин-мань прилежно учился побеждать драконов.
Наконец наступил долгожданный день, и старый охотник сказал:
— Я передал тебе все мои познания. Отныне ты победишь любого дракона.
Счастливый Чжу Пин-мань вернулся в свою деревню. Он вернулся без единой связки чохов, потому что все свои деньги отдал охотнику за учение. Но Чжу Пин-мань не огорчался. Ведь он умеет делать то, что не умеет никто — побеждать драконов.
С важным видом он стал ходить от одного двора к другому и предлагать крестьянам свои услуги.
— Что ты умеешь делать? — спрашивали его.
— Убивать драконов! — восклицал гордо Чжу Пин-мань.
— Что ж, когда появятся драконы, мы обязательно позовём тебя, — отвечали люди Чжу Пин-маню. — А пока нам твои познания не нужны.
Чжу Пин-мань прожил долгую жизнь, но ни разу не повстречался с драконом. И так как он ничего не умел делать, то жизнь его протекала в горести и нужде.
И только состарившись, понял Чжу Пин-мань простую истину: познания хороши те, которые нужны людям и приносят им пользу.
—————————————————————————————————————————————
Ինչ գիտելիքներ են անհրաժեշտ
Գյուղում անգամ ապրել է մի մարդ, անունով Zhu Ping-man. Մի օր Zhu Ping-man իմացավ, որ հին որսորդ ma Teng կարողանում է սպանել Դրակոններ. Zhu Ping-man եկել է անտառ, որտեղ Hunter ապրել, եւ ասաց:
— Խնդրում եմ ձեզ, հարգելի պարոն Մա Տեն, Սովորեցրեք ինձ սպանել վիշապներին:
— Դա շատ դժվար արվեստ է, — պատասխանեց Մա Տենը ։ — Տարիներ շարունակ պետք է սովորել, որպեսզի իմանաք, թե ինչպես հաղթել վիշապներին: Արդյոք դուք պատրաստ է ապրել հինգ տարի այս անտառում. Պատրաստ ես հինգ տարի սովորել առավոտից երեկո: Դուք ունեք գումար վճարել ինձ համար վարդապետության.
Zhu Ping-man ասաց:
— Ես պատրաստ եմ այս անտառում ապրել հինգ տարի ։ Հինգ տարի կսովորեմ առավոտից երեկո։ Ես կտամ ձեզ իմ բոլոր գումարները, միայն սովորեցնել ինձ հաղթել Դրակոններ.
— Այն ժամանակ, մենք կսկսենք ուսումը, — ասաց որսորդը:
Հինգ տարի է անցել։ Բոլոր այդ տարիներին Zhu Ping-man ջանասիրաբար սովորել է հաղթել Դրակոններ.
Վերջապես եկավ երկար սպասված օրը, եւ հին որսորդը ասաց:
— Ես քեզ փոխանցեցի իմ բոլոր գիտելիքները: Այսուհետ դուք կհաղթեք ցանկացած վիշապին:
Happy Zhu Ping-man վերադարձել է իր գյուղ. Նա վերադարձել է առանց միասնական փունջ чохов, քանի որ իր բոլոր փողերը տվել է իր ագահության համար համար վարդապետությունը. Բայց Zhu Ping-man չի հուսահատ. Ի վերջո, նա կարող է անել այն, ինչ ոչ ոք չգիտի, թե ինչպես պետք է հաղթել Դրակոններ.
Կարեւոր տեսակով նա սկսեց քայլել մի բակից մյուսին եւ գյուղացիներին առաջարկել իր ծառայությունները։
— Որ դուք գիտեք, թե ինչ պետք է անել. — հարցնում էին նրան։
— Սպանել Դրակոններ. — հպարտությամբ բացականչեց Ժու պին-ման:
— Դե ինչ, երբ Դրակոններ հայտնվեն, մենք անպայման ձեզ կանվանենք,-պատասխանել են Ժու պին-մանյուի մարդիկ: — Իսկ առայժմ քո գիտելիքները մեզ պետք չեն։
Zhu Ping-man երկար կյանք է ապրել, բայց երբեք չի հանդիպել վիշապին. Եվ քանի որ նա ոչինչ չգիտեր անել, նրա կյանքն անցավ վշտի ու կարիքի մեջ ։
Եվ միայն ծերանալով, Չժու պին-Մանը հասկացավ պարզ ճշմարտությունը.գիտելիքը լավն է այն մարդկանց համար, ովքեր պետք են և օգուտ են բերում նրանց ։
Սյուզաննա Գրիգորյան 