Հատվածը նաև խորանում է անձնական պատասխանատվության հայեցակարգի մեջ՝ շեշտելով, որ անհատները պետք է իրենց հույսը դնեն իրենց վրա, այլ ոչ թե ապավինեն արտաքին գործոններին, ինչպիսիք են ընկերները, ծանոթները կամ հարևան երկրները:
Այն պնդում է, որ շատ խնդիրներ՝ լինեն անձնական, պետական, թե քաղաքական, բխում են անձնական նախաձեռնության և հաշվետվողականության բացակայությունից: Հեղինակը ենթադրում է, որ յուրաքանչյուր մարդ ունի քաջության և քրտնաջան աշխատանքի միջոցով էական փոփոխություններ իրականացնելու ներուժ՝ ընդգծելով անհատական գործողությունների փոխակերպող ուժը: Ավելին, հատվածը քննադատում է հասարակության մեջ տարածված անտարբերության վերաբերմունքը՝ համեմատելով այն պատմական իրադարձությունների հետ, որտեղ նոր նորարարությունները, ինչպիսին է քրիստոնեությունը, ի սկզբանե հանդիպել են դիմադրության: Այնուամենայնիվ, ի տարբերություն անցյալի, ժամանակակից նորամուծությունները, ինչպիսիք են անտարբերությունը, ավելի հեշտությամբ են ընդունվում իրենց ընկալվող առավելությունների պատճառով: Հեղինակը մարտահրավեր է նետում անտարբերության այս ընդունմանը` հորդորելով ընթերցողներին մերժել ապատիան և ընդունել ակտիվ ներգրավվածություն ավելի լավ ապագայի ձևավորման գործում: Ընդհանուր առմամբ, հատվածը ծառայում է որպես գործողության կոչ՝ խրախուսելով անհատներին մերժել անտարբերությունը, տեր կանգնել իրենց գործողություններին և աշխատել դրական փոփոխությունների ուղղությամբ: Այն ընդգծում է անձնական գործակալության կարևորությունը՝ ընդգծելով, որ յուրաքանչյուր անհատ ունի ներուժ՝ զգալի ազդեցություն թողնելու իր շրջապատի և ամբողջ հասարակության վրա:
Սյուզաննա Գրիգորյան 